Op de bodem van je ziel.
Soms voel ik me alleen, anderen lijken me niet te begrijpen en willen, voor mijn gevoel, constant iets van me. Maar hoe het met mij gaat, interesseert niemand.
Hoe ik dan ook verlang naar de nabijheid van lieve mensen, ik bel geen vriend of vriendin op.
Ik houd het bewust vol om alleen te zijn en zie de eenzaamheid onder ogen.
Ik concentreer me op mijn lichaam en voor waar deze droefheid zit. Meestal is het in mijn borst, dan ga ik met mijn bewustzijn deze droefheid binnen en neem ik ze waar.
Ik laat ze toe, ze mag er zijn. Ja, mijn behoefte aan begrip, aan nabijheid wordt nu niet bevredigd.
Ik blijf alleen met mijn gedachten en gevoelens, ga door deze gedachten en door het verdriet heen en dring tot de bodem van mijn ziel.
En dan geloof ik dat er in mij een ruimte van stilte is. Op die plek op de bodem van mijn ziel woont vrede in mij, daar ben ik in harmonie met mijzelf, daar kom ik in contact met het oorspronkelijke en onvervalste beeld dat ik mag zijn wie ik ben en dat is goed, dat geeft mij rust en een gevoel van vrede.
Als we geen vrede hebben, dan komt dat omdat we vergeten zijn dat we elkaar toebehoren,
Moeder TeresaEen wereldse vrede ligt niet dichtbij. Je eigen vrede ben jezelf.